சம்பை ஊற்று பாதுகாப்பு

நேற்று (29/3/18) கண்ணதாசன் மணிமண்டபத்தில் சம்பை ஊற்று மற்றும் சமூக பாதுகாப்பு இயக்கம் நடத்திய இரண்டாம் ஆண்டு உலக தண்ணீர் தின கருந்தரங்கில் பார்வையாளாராக கலந்துகொண்டேன். 

சம்பை ஊற்று காரைக்குடியின் முக்கியமான நீராதாரம். artesian spring என்று சொல்வார்கள், அவ்வகையான இயற்கை ஊற்று. அரியவகையிலான இவ்வகை ஊற்று இந்தியாவிலேயே இப்பகுதியில் மட்டுமே உள்ளது என்கிறார்கள். சம்பை ஊற்று தாழ்வான பகுதியில் உள்ளது. அதை மையமாக கொண்ட பதினைந்து கிமீ வட்டம் மேடான பகுதிகள். மழைநீர் வந்து சேரும் பகுதியாகவும் உள்ளது. சம்பை ஊற்றை ஒட்டி மூன்று கண்மாய்கள் உள்ளன. அவை வேளாண்மைக்கு பாசன நீர் அளிக்கின்றன. பல வருடங்களுக்கு முன் கடப்பாரை வைத்து குத்தினாலே நீர் பீறிடுமாம். இப்போது சுமார் முன்னூறு அடி ஆழத்திலிருந்து நீர் உறிஞ்சி காரைக்குடிக்கு அளிக்கப்படுகிறது. நாளொன்றுக்கு சுமார் ஒருலட்சம் லிட்டர் நீர் இரண்டு லட்சம் பேர் வசிக்கும்  காரைக்குடியின் தேவைக்காக எடுத்துக்கொள்ளப்படுகிறது. 

அண்மையில் மத்திய மாசுக்கட்டுபாட்டு வாரியம் நிகழ்த்திய ஆய்வில் சம்பை ஊற்று நீர் 180 அடிவரை மாசடைந்ததாக அறிக்கை அளித்துள்ளது. இதற்கு இரு முக்கிய காரணிகள் அங்கு பேசியவர்களால் அடையாளம் காட்டப்பட்டன. முதலாவதும் முக்கியமானதுமான காரணம் கோவிலூர் தமிழ்நாடு கெமிக்கல்ஸ் ப்ரைவேட் லிமிடட் எனும் வேதிப்பொருள் தயாரிப்பு தொழிற்சாலை. நாளொன்றுக்கு சுமார் இருபது லட்சம் லிட்டர் தண்ணீரை சம்பை ஊற்றிலிருந்து எடுத்துக்கொண்டு கழிவை வெளியே விடுகிறது. அக்கழிவு கோவிலூர் கண்மாயை பாழ்படுத்தி நிலத்தடி நீரையும் மாசாக்கியுள்ளது. அண்மைய ஆண்டுகளில் இரண்டு மூன்று முறை ஏதோ வாய்வு கசிவு ஏற்பட்டு அப்பகுதியில், சுற்றியுள்ள பள்ளிகளில் மூச்சு திணறல் ஏற்பட்டது. கருத்தரங்கில் பேசிய முன்னாள் ஊராட்சி தலைவர் பாதரக்குடி ஆரம்ப சுகாதார நிலையத்தில் உள்ள தகவல்களின் அடிப்படையில் கோவிலூர் வாசிகளுக்கு நிகழும் உடல் உபாதைகளைப் பற்றி குறிப்பிட்டு பேசினார். குறிப்பாக பெண்களுக்கு கரு சிதைவு அதிக அளவில் ஏற்படுகிறது என்றார். உதயகுமார் ஆண்களுக்கு மலட்டுத்தன்மை ஏற்படுகிறது என்றார். இவற்றுக்கெல்லாம் போதிய ஆதாரம் உள்ளதா என்பது வேறு விஷயம். ஆனால் இந்த வேதியல் ஆலை சர்வ நிச்சயமாக பெரும் சூழல் சீர்கேட்டை ஏற்படுத்தியுள்ளது என்பது உண்மை. பசுமை தீர்ப்பாயம், வழக்குகள் என்று அலைந்தும் கூட இந்த ஆலையை மூட இயலவில்லை. காரணம் இது ராமச்சந்திர உடையார் அவர்களின் நிறுவனம். மேலும் ஆலை உள்ள பகுதியை மட்டும் தொகுதி மறுசீரமைப்பின் போது சில ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் கோவிலூரில் இருந்து பிரித்து சங்கராபுரம் ஊராட்சியில் கொண்டு சேர்த்துள்ளார்கள். இந்த ஆலைக்கு எதிராக இன்று வரை சங்கராபுரம் ஊராட்சி தீர்மானம் இயற்றவில்லை. 

இரண்டாவது காரணம் காரைக்குடி நகராட்சியின் அலட்சியம். காரைக்குடியின் கழிவு நீர் மொத்தமும் ஊற்றுக்கு அருகே உள்ள காரைக்குடி பெரிய கண்மாயில் சென்று சேர்கிறது. இப்போது பாதாள சாக்கடை திட்டம் வேறு செயல்படுத்தப்பட உள்ளது. இந்த நீரை எங்கே சென்று வெளியேற்ற போகிறார்கள் என தெரியவில்லை? 

ஒட்டுமொத்தமாக தீர்வுகள் என யோசிக்கும் போது கீழ்வரும் புள்ளிகள் முக்கியமாகின்றன 

1. தமிழ்நாடு வேதிப்பொருள் ஆலையை இங்கிருந்து அகற்றுவது. அதற்கு காரைக்குடி முழுக்க விழிப்புணர்வு ஏற்படுத்தி வெகு மக்கள் இயக்கமாக கொண்டு செல்ல வேண்டியது அவசியம். 

2. நகராட்சியின் செயல்களை சீர் செய்தல். குறிப்பாக கழிவுகளை திசை  திருப்பி, சுத்திகரித்து, மறு சுழற்சியில் பயன்படுத்த வேண்டியது அவசியம். 

3. சம்பை ஊற்றை சுற்றியுள்ள பகுதிகளில் கட்டிடங்கள் கட்டக்கூடாது என்று அரசானை இருந்தும் அது மீறப்பட்டுள்ளது. ஆக்கிரமிப்புகளை அகற்ற வேண்டும். 

4. கண்மாய்களை தூர்வார வேண்டும். நீர் வரத்து பகுதிகளை கண்காணித்து சட்டவிரோத ஆக்கிரமிப்புகளை அகற்ற வேண்டும். 

5. காரைக்குடியில் புதிய குடியிருப்புகள் பெருகுகின்றன. தான்தோன்றித்தனமாக ஆழ்துளை கிணறுகளை போட்டுக்கொண்டு செல்கிறார்கள். நிலத்தடி நீரை பாதுகாக்க உடனடியாக புதிய ஆழ்துளை கிணறுக்கு அனுமதி அளிப்பதை நகராட்சி நிர்வாகம் நிறுத்த வேண்டும்.

குடிநீர் ஆதாரம் சார்ந்து மிக முக்கியமான சிக்கலாக இது வரும் நாட்களில் வெடிக்கும். சுமூக தீர்வு எட்டப்பட வேண்டும். 

சிறுகதை குறிப்பு - 3- வேட்டை- யூமா வாசுகி

முன்னரே இக்கதையை வாசித்திருந்தாலும், இன்றைய மரப்பாச்சி இலக்கிய வட்ட கூடுகைக்கு இக்கதையை பேசுவதாக தீர்மானம் செய்துகொண்டதால் மீண்டும் இக்கதையை வாசித்தேன். எஸ்.ராமகிருஷ்ணன் அவர்களால் தமிழின் சிறந்த கதைகளில் ஒன்றாக அடையாளபடுத்தபடும் கதைகளிலொன்று. எனது வாசிப்பையும், கூடுகையில் நிகழ்ந்த வாசிப்பையும் தொகுத்து விளக்கிகொள்ளும் முயற்சி இக்கட்டுரை.

கதை குடகை களமாக கொண்டது. குடகின் கூர்கி மக்களின் வாழ்வை சொல்வது. இந்து இஸ்லாமிய மதங்கள் இருந்தாலும் கூர்கிகளாக, அண்ணன் தங்கையாக உறவுள்ளவர்களாக உள்ளார்கள். கூர்கி சமூகம் ஏறத்தாழ பழங்குடி சமூகம்போல தொன்மையான வழமைகளை கொண்டது. உஸ்மானி, பொனச்சா, பினு, ராசய்யா, ஷகீலா என கலவையான அடையாளங்களை சுட்டும் பெயர்கள். மத அடையாளம் பின்னுக்கு தள்ளப்பட்டு பிராந்திய இனக்குழு அடையாளத்திற்கு முக்கியத்துவம் அளிக்கும் சமூகம். இனக்குழு சார்ந்த பெருமிதமும் வெளிப்படுகிறது. தன் மகனை திருமணம் செய்துகொள்ளவில்லை என்றாலும் கூட மற்றொரு கூர்கியை தான் தங்கை மகள் தேர்கிறாள் என்று உஸ்மானி ஆசுவாசம் கொள்கிறார். 

நிகழ்கால திருமண நிகழ்வும், அதற்கு முன்பான மகனுடனான உரையாடலும் ஊடுபாவாக பின்னிசெல்கிறது. துவக்கத்திலேயே குடகின் பெருமைகளை யாரும் பேணுவதில்லை எனும் வருத்தம் உஸ்மானிக்கு வருகிறது. அப்பர் கொடவா பிரிட்ஜ் எழுத்துக்கள் அழிந்து போயிருக்கிறது. "கூர்க் ஆச்சாரப்படி நடப்பவன் எவனைப் பார்க்க முடிகிறது. சண்டை சச்சரவின் போது ஒருத்தருக்கொருத்தர் வெட்டிக் கொல்லும்ம்போதுதான் மூதாதைகளின் வேட்டைப் புத்தி தெரிகிறது. மற்றபடி நிஜ கூர்க் என்று எவனுமில்லை. கல்யாணம் கருமாதின்னு வரும்போது செய்கிற சடங்குகளெல்லாம் கூட கொஞ்ச நாளைக்குத்தான். பிள்ளைகளை வெளிநாடு, வெளி மாநிலம்னு படிக்க அனுப்பிவிடுகிறார்கள். அதுகள் படிக்கப் போனபோது கத்துக்கிட்ட பழக்கத்தையெல்லாம் இங்கேயும் நடத்த ஆரம்பிச்சாச்சு. எதுவானாலும் ராசையா, இந்த மடிக்கேரி மண்ணில் கூர்க்கியா பொறந்த ஒருவர் எந்த நிலையிலேயும் வாக்குத் தவறக்கூடாது" என்று அங்கலாய்க்கிறார். பண்பாட்டு கலப்பு குறித்து கவலை கொள்கிறார். இந்த வரிகளில் உஸ்மானியின் பாத்திரம் துலக்கம் அடைந்து விடுகிறது.மேலும் கதைக்கான முக்கிய முடிச்சும் புலப்பட்டு விடுகிறது. தான் விரும்பிய பெண் கிடைக்காத விரக்தியில் மகன் உடைந்து போயிருக்கிறான். இதற்கெல்லாம் உடைந்து விடலாமா? இத்தனை பலவீனமாக வளர்த்து விட்டேனா? "நீ அழுகின்ற பாவம் அவளைத் தொட வேண்டாம். போகட்டும் விடு. போகிற இடத்தில் நல்லா இருக்கட்டும்..." என்று ஆறுதல் சொல்கிறார். அவனுடைய உற்சாகம் வற்றி, அவள் நன்றாகவே இருக்கட்டும், நாம் அங்கிருந்து வெளியேறி வேறு இடத்திற்கு குடி பெயரலாம் என்கிறான். தந்தையை திருமணத்திற்கு செல்ல வேண்டாம் என எச்சரிக்கிறான். மீறி சென்றால் தான அங்கு இருக்க மாட்டேன் என்கிறான். தந்தை அவனை தேற்றுகிறார்.  

திருமண விழா விரிவாக சித்தரிக்கப்படுகிறது. கூர்க் திருமண வழக்கங்கள், அதன் கொண்டாட்டங்கள்,மது விருந்து என பண்பாட்டு சித்தரிப்பு வலுவாக உள்ளது. உஸ்மானி முழு மனதோடு கொண்டாட்டங்களில் உற்சாகமாக பங்கு கொள்கிறார். கொண்டாட்டத்திற்கு ஏதுவாக மூத்திர பையையும் தூக்கிக்கொண்டு வருகிறார். தந்தை மன்னிக்கும் பரந்த மனமுடையவர்,மகன் குறுகிய மனமுடைய இறுக்கமானவன் எனும் சித்திரமே கதையின் இறுதி முடிச்சு வரை தென்படுகிறது. இறுதி நிகழ்வின் வழியாக இந்த சமன்பாடு அப்படியே தலைகீழாகிறது. ஒரு அதிர்ச்சிகரமான திருப்பத்துடன் கதை முடிகிறது. 

விமலாதித்த மாமல்லன் இக்கதை குறித்து எழுதியுள்ள சிறு விமர்சன குறிப்பை வாசித்தேன். அதில் இந்த இறுதி திருப்பத்தை சுட்டிக்காட்டி ஒரு விமர்சனத்தை வைத்திருந்தார். இறுதி திருப்பத்திற்கான குறிப்புகள் கதையில் இல்லாததால் இது மேலான கதையாக இல்லை என்று வரையறை செய்திருந்தார். இந்த விமர்சனத்தில் நியாயம் இல்லாமல் இல்லை. இப்போது எழுப்பிக்கொள்ள வேண்டிய கேள்வி உஸ்மானி கொலைக்கான திட்டமிடலுடன் தான் வீட்டிலிருந்தே கிளம்பினாரா? அல்லது கணப்பொழுதில் நிகழ்ந்ததா? முந்தையதாக இருந்தால் மாமல்லனின் விமர்சனம் ஏற்புடையதே. ஆனால் 'சண்டை சச்சரவுகளின் பொது விழிப்பு கொள்ளும் மூதாதையின் வேட்டை புத்தி' சட்டென எதிர்பாராமல் அவரையும் மீறி வெளிப்பட்ட தருணமாக இறுதி நிகழ்வை கொண்டோம் என்றால் மாமல்லனின் விமர்சனத்தை ஏற்க வேண்டியதில்லை. இரண்டாவது வாசிப்பிற்கான குறிப்புகளே கதையில் உள்ளது என்று எண்ணுகிறேன். 

மேலும் உஸ்மானி யாரை கொல்கிறார் எனும் தேர்வில் இக்கதையின் தலைப்பும் முடிச்சும் உள்ளது என்றே எண்ணுகிறேன். மலைவாழ் வேட்டை சமூகம், இன உணர்வும் மேட்டிமையும் உண்டு. அன்னியரை எதிரியாக காண்கிறது. ஆகவே மகனை கைவிட்ட தன் உறவினரான தங்கை மகளை விட்டுவிட்டு அவள் தேர்ந்தெடுத்த கணவனை கொல்கிறார். இதுவே வேளாண் சமூகமாக இருந்தால் சாதி ஆணவ படுகொலையே நிகழ அதிக வாய்ப்பு. பழைய கூர்கிக்கும் நவீன கூர்கிக்கும் இடையிலான மோதல்.அல்லது நவீனத்திற்கு எதிரான பழமைவாதத்தின் பிடிவாதம் என்று வெவ்வேறு கோணங்களில் இக்கதையை அணுக முடியும். 

"விளக்கிலிருந்து தவறி விழுந்த வெட்டுக்கிளியொன்று மதுவிற்குள் தத்தளித்தது." எனும் வரிக்கு அடுத்த் வரியாக "பாதி நிரம்பிய பன்னீர்ப் பானையை தலையில் வைத்துப் பிடித்திருந்தாள். பானைக்குள் ரோஜா இதழ்கள் மிதந்தன." என்று வருகிறது. இவ்வரிகள் இக்கதையை கவிஞனின் கதையாக்குகிறது. ஒருவகையில் இக்கதையை இவ்விரு உருவகங்களின் முரணாக காணமுடியும் என்றே எண்ணுகிறேன். யூமாவின் படைப்புலகே கூட மென்மைக்கும் குரூரதிற்குமான முரணில் உருவாகுபவை என்று தோன்றுகிறது. கவித்துவமான விவரணைகளும் உக்கிரமான உணர்வுகளும் சங்கமிக்கும் நல்ல கதைகளிலொன்று.  

x

ரத்த உறவு - நாவல் வாசிப்பு

சில வருடங்களாக வாசிக்க விரும்பிய நாவல். தற்போது அச்சில் இல்லை என்பதால் கிடைப்பதற்கு அரிய நாவலும் கூட. யூமா வாசுகி தன் கையெழுத்து போட்டு நண்பர் காளி பிரசாத்திற்கு அளித்த அவருடைய பிரதியை கடன் பெற்று வாசித்து முடித்தேன்.

தமிழ் நாவல் வரிசையில் 'ரத்த உறவிற்கு' மிக முக்கியமான இடமுண்டு. இயல்புவாத எழுத்தில் ஒரு மைல்கல். எனது வாசிப்பின் எல்லையில் தமிழில் குடும்ப வன்முறையை இத்தனை அப்பட்டமாக இந்நாவல் சித்தரித்த அளவிற்கு வேறு எந்த நாவலும் சித்தரித்ததில்லை. ரத்த உறவுடன் ஒப்பிடத்தக்க நாவல் என்றால் பைரப்பாவின் ' ஒரு குடும்பம் சிதைகிறது' நாவலை சொல்லலாம். எனினும் கதாபாத்திரங்களின் பன்முகத்தன்மை காரணமாக குடும்பம் சிதைகிறது ரத்த உறவை காட்டிலும் மேம்பட்ட நாவலாக மதிப்பிடுவேன்.

ஒன்றாக வசிக்கும் மூன்று சகோதரர்களின் குடும்பத்தில், இரண்டாமவரின் குடும்ப கதை ரத்த உறவு.  தினகரனின் மூத்த மகனின் காமாலை மரணத்துடன் துவங்குகிறது நாவல். மகனின் மரணத்திற்கு தந்தையின் அசட்டைத்தான் காரணம் என கொந்தளிக்கிறாள் அன்னை. தினகரன் குடியும் வன்முறையுமாக சீரழிகிறான். மகளை துரத்தி துரத்தி அடிக்கிறான், தம்பியுடன் சேர்ந்து மனைவியின் புடவையை உருவி அடித்து மண்டையை பிளக்கிறான், மகனை ஆல மரத்தில் கட்டிபோட்டு சாத்துகிறான், சிறிய மகனை வெயிலில் பிரட்டுகிறான், திருக்கை எலும்பை கொண்டு ரத்த விளாரை ஏற்படுத்துகிறான். இதே தீனன் தான் தன் மகன்களை கைபிடித்து அலுவலக விழாவிற்கு அழைத்து செல்கிறான். சாராயக்கடையில் தன் மகளையொத்த வயதுடைய பெண்ணை பார்த்து மருகுகிறான், அவளுக்கு மாமன் சடங்கு செய்கிறான். எல்லோரின் மரியாதைக்குரியவனாகவும் இருக்கிறான். அவ்வகையில் தீனன் நமது தந்தைகளின் பிரதிநிதி. இந்திய ஆண்களின் விந்தையான இரட்டை நிலையின் சான்று. அவன் மீது அத்தனை வெறுப்பு பொங்கினாலும் அவனுடைய மரணம் நம்மை வதைக்கிறது. ஓட ஓட விரட்டி அடித்தாலும், முகத்தில் காறி உமிழந்தாலும் கூட சாலையில் விழுந் கிடக்கும் அவனை மகள் சுமந்து வருகிறாள். அழாமல் விளையாடிக்கொண்டிருக்கும் தம்பியிடம் அழ சொல்லி வற்புறுத்துகிறாள்.

தீனனுக்கு எதிர்மாறாக அவருடைய அண்ணனின் பாத்திரம். பொறுப்பற்ற குடிகாரனாக மனைவியிடம் மிதிபட்டு புண்பட்டு இறக்கிறார். குழந்தைகளுக்கு பிரியமானவர். அவருடைய வீழ்ச்சி மனதை வதைக்கிறது. சித்தப்பா குடிக்காதவர் (ஒரேயொரு முறை குடிக்கிறார்) கிராம கணக்குபிள்ளை. அவருக்கும் அவருடைய மனைவிக்குமான உறவு சுமூகமாகவே செல்கிறது.ஆனால் அண்ணனின் பலவீனத்தை பயன்படுத்திகொள்ளும் சந்தர்ப்பவாதியாக இருக்கிறார். கடன் கணக்கை பொய்யாக எழுதி வீட்டை எழுதி வாங்குகிறார். போதையின் துணை இல்லாமலேயே அவரால் அடித்து துன்புறுத்தவும் முடிகிறது.  பூடகமாக தீனனுக்கும் அவருடைய தம்பி மனைவிக்கும் இடையிலான உறவு சொல்லப்படுகிறது.  மனைவியின் ஆதிக்கம், இணக்கம், கணவனின் ஆதிக்கம் என   மூன்று சகோதரர்களின் குடும்பங்களின் வழியாக மூன்று விதமான குடும்ப இயல்பை காட்டுகிறார் யூமா. நியாயமாக இணக்கமான தம்பதிகளின் மீது நேர்மறை பார்வை எழ வேண்டும் ஆனால் அவர்கள் சூழ்ச்சி மிகுந்தவர்களாக, சுரண்டுபவர்களாக இருக்கிறார்கள் எனும் போது இந்த தேர்வுகள் பொருளற்றவையாக ஆகின்றன. ஒழுக்க நடத்தைக்கும் உள்மன விரிவுக்குமான தொடர்பு கற்பிதம் என்பது இலக்கியத்தின்  வலுவான பேசுபொருள். 

ஒவ்வொரு அத்தியாமும் பெரும் பதைப்புடனே கடக்க முடிந்தது. எப்போது யார்? என்னவிதமான துன்புறுதலுக்கு ஆளாவார்கள் என பதறியது? வாசுகியோ, சின்னவனோ, பெரியவனோ அல்லது ரமணி அம்மாளோ இப்போது இறந்து விடுவார்களோ எனும் அச்சத்துடனே வாசித்தேன். சின்னவனின் கனவுப் பகுதிகள் கவித்துவமானவை, அபார கற்பனைகளால் நிறைந்தவை. நாவலின் மைய ஓட்டத்திற்கு இது தேவையற்ற தடை என்றொரு விமர்சனம் உள்ளதை அறிகிறேன். நேர்மாறாக எனக்கு இவை நாவலின் மிக முக்கியமான, உயிர்த்துடிப்பான அங்கமாக தோன்றியது. பிள்ளைகளின் உளநிலையில் குடும்ப வன்முறை செலுத்தும் பாதிப்பை வேறு எப்படி சொல்லிவிட முடியும்? வேறொன்றையும் அந்த கனவுகள் நிகழ்த்தின, தொடர் குரூரங்களில் இருந்து தேவையான பெரும் ஆசுவாசத்தையும் அளித்தன. மேலும் இந்த கனவு பகுதிகள் நாவலை யதார்த்தவாத தளத்திலிருந்து வேறு தளங்களுக்கு உயர்த்தி செல்கின்றன. நாவலின் இறுக்கத்தை மீறி பீறிடும் அபத்த நகைச்சுவை பகுதிகள் என பாட்டி மொட்டையிடம் குறி கேட்கும் பகுதி, சித்தப்பா தற்கொலை முயற்சியின் போது அண்டைவீட்டு பாய் கிணற்றில் குதித்து தடுக்க முயலும் கூத்து, பஞ்சாயத்தை குலைக்க பாட்டி முன்னெடுக்கும் யுத்தி, போன்ற பகுதிகளை சொல்லலாம்.

இந்த குடும்ப வன்முறை சுழலை எப்படி உடைக்க முடியும்? யாரேனும் மனம் திருந்தி விடுவார்களா? மரணம் மட்டுமே மீட்பளிக்க முடியும் என்பதும் புரிகிறது. சீக்கிரம் வந்து தொலைந்து இவர்களை மீட்டு தொலைக்க கூடாதா என்று கூட தோன்றியது. நாவலின் மிக முக்கியமான தருணங்களில் ஒன்று ரமணி அம்மாள் காவல்துறையை நாடும் இடம். காவலர் அவர்கள் வீட்டிற்குள் நுழைந்த பிறகு சகோதரர்களின் உடல்மொழி முழுதும் மாற்றம் அடைகிறது. வெறுப்பும் கூட உடல்ரீதியான துன்புறுத்தலாக வெளிபடாமல் மட்டுபடுகிறது. ஆனால் அண்டைவீட்டார் அவர் மீது கொண்ட பரிவு சுத்தமாக காணாமல் போகிறது. அவர் மீதான வன்முறையை எவ்வித தயக்கமும் இன்றி, 'போலீஸ் ஸ்டேஷன் போனவ' எனும் ஒற்றை புள்ளியில் புறம் தள்ளுகிறது. ஏனெனில் ரமணி அம்மாள் அங்கு ஒரு முன்மாதிரியை வைக்கிறார். குடும்ப வன்முறைக்கு காவல்துறையை நாடுவது என்பது அந்த கிராமத்தில் இல்லாத வழக்கம். அந்த புள்ளியில் அவரை அத்தனை ஆண்களும் எதிரியாக வரிந்து கொள்கிறார்கள். வாசுகி அக்காவும் ரமணியம்மாவும் எனக்கு குடும்பம் சிதைகிறது நாவலின் பார்வதியையும் நஞ்சம்மாவையும் நினைவுபடுத்தினார்கள். மனித உறவுகளின் வினோத நடத்தைகளை தீர்ப்பெழுதாமல் யதார்த்த தொனியில் சொல்லி செல்கிறார் யூமா. பெரியம்மாவின் வன்மமும் அவளுடைய மாறுதலும், அத்தனை அவமானத்திற்கு பின்னும் தீனன் மீது வாசுகியும், அம்மாவும் கொண்டிருக்கும் பற்றும், அந்த வீட்டிலேயே இருக்க வேண்டும் என விழைவது ஆச்சரியம் தான்.

 குறிப்பிட்டு கவனப்படுத்த வேண்டியது பாட்டியின் பாத்திர சித்தரிப்பு. முழுக்க சுயநலவாதியாக உலவுகிறார். இந்த சித்தரிப்பும் கூட என ஒரு குடும்பம் சிதைகிறது கங்கம்மாவை நினைவுபடுத்தியது. ஆனால் இவர் அவரை விடவும் ஈரமற்றவர். சொந்தமகன் இறந்த போதும் கூட அவன் விட்டு சென்ற சிறிய கடனை எப்படி வசூலிப்பது என மருகிக் கொண்டிருப்பார். பேரன் பேத்திகளின் மீது அணுவளவும் ஈர்ப்போ பாசமோ அற்றவர். மகன்களுக்கு சமமாக அமர்ந்து குடித்து அவர்களை தூண்டிவிடுபவர். தமிழ் இலக்கிய உலகில் பெண்களின் வழமையான தாய்மை, கருணை சித்தரிப்பை உடைத்த முதல் படைப்பு என்று ஷண்முகசுந்தரத்தின் நாகம்மாவை குறிப்பிடுவார்கள். எதிர்மறைத்தன்மை கொண்டவரை நாவலின் முக்கிய பாத்திரமாக ஆக்கி எழுதப்பட்ட நாவல். ரத்த உறவில் பாட்டி மைய பாத்திரம் அல்ல. அவரிடம் கனிவோ அல்லது இனிமையோ புலப்படும் தருணம் வராதா என மனம் துழாவி சலித்தது. நாவலின் மீதான விமர்சனமாக இந்த ஒற்றைப்படைத்தன்மை வாய்ந்த சித்தரிப்புகளை சொல்லலாம். மொத்த குடும்பமும் தீணனின் மனைவி மக்களை மட்டும் வஞ்சிப்பதாக உள்ளது. ஒருவகையில் தீணனின் தந்தையின் மரணத்திற்கு ரமணியம்மாவின் சகோதரர் காரணம் எனும் வன்மம் தான் இவர்களின் இந்த வஞ்சத்தின் முதல் கங்கு என தோன்றியது. இப்படி ஒரு சமநிலை பேணப்பட்டாக வேண்டுமா? அப்படி இருந்தால் தான் மேம்பட்ட இலக்கியமாகுமா? என்றொரு துணை கேள்வியை கேட்டுகொண்டால், அவசியமில்லை, அத்தகைய நிர்பந்தங்கள் ஏதுமில்லை. வலிய எழுதி அடையப்படும் சமநிலையை காட்டிலும் அகசான்றுக்கு நேர்மையாக திகழும் ஒற்றைப்படைத்தன்மை மேலானது. நாவலின் இறுதி பகுதி அளிக்கும் நிம்மதி அலாதியானது.

அன்பிற்கான ஏக்கத்தை கலையாக்கிய மிக முக்கியமான நாவலாக ரத்த உறவை குறிப்பிடலாம். விரைவில் மறுபிரசுரம் வரும் என எதிர்பார்க்கிறேன்.

காமமெனும் வாதை – லோலிதாவும் அபிதாவும்

Lolita, light of my life, fire of my loins. My sin, my soul. Lo-lee-ta: the tip of the tongue taking a trip of three steps down the palate to tap, at three, on the teeth. Lo. Lee. Ta. – Lolita, Vladimir Nabokov

அபிதா, அ – சிமிழ் போன்ற வாயின் லேசான குமிழ்வில், பி- உதடுகளின் சந்திப்பில், தா- நாக்கின் தெறிப்பில். – அபிதா, லாசரா.

இரு முன்னோடிகள், இருவரும் மொழியின் அழகியலை முன்னெடுத்தவர்கள், அதன் இசைத்தன்மையை, லயத்தை நம்பியவர்கள். நபகோவ் ருஷ்ய எழுத்தாளர். லா. ச. ரா தமிழகத்தின் லால்குடியில் பிறந்தவர். நபகோவ் 78 ஆண்டுகளும் லா. ச. ரா 91 ஆண்டுகளும் வாழ்ந்தவர்கள். நபகோவின் லோலிதா 1955 ஆம் ஆண்டு வெளியானது. இன்றுவரை மிக முக்கியமான ஆக்கமாக விமர்சகர்களால் அடையாளப்படுத்தப்படுகிறது. லா.ச.ராவின் அபிதா 1970 ஆம் ஆண்டு வெளியானது தமிழின் முக்கியமான நாவல்களில் ஒன்றாக கருதப்படுகிறது. இன்றுவரை வாசிக்கவும் படுகிறது. அபிதாவின் மொழி இன்று வாசிக்கையில் கூட காலாவதி ஆகாமல் புதிதாகவே இருக்கிறது.

சாலமன் அரசனின் இளமையை மீட்க/ தக்கவைத்துக்கொள்ள இளம் கன்னியர்களை அவருடன் உறங்க செய்யும் கதை பைபிளில் உள்ளது. இதன் நேர் நீட்சியாக லோலிதாவையும் அபிதாவையும் காண முடியும். அபிதாவை ஒரு காயகல்பம் என்றே ஓரிடத்தில் சுட்டுகிறார்.

இரு நாவலிலும் 'தன்மையில்' கதை சொல்கிறார்கள். லோலிதாவின் நாயகன் ஹம்பர்ட் அன்னையை இழந்தவன், பெரும் செல்வந்தரின் குடும்பம். தந்தையை அவ்வப்போது தான் காண்கிறான். கண்டிப்பான உறவினர் வீட்டில் தான் வளர்கிறான். அபிதாவின் கதை சொல்லி ஏழை பிராமணன். தந்தை திருமணம் செய்தவுடன் நகையை தூக்கிக்கொண்டு மனைவியையும் வயிற்றில் வளரும் பிள்ளையையும் கைவிட்டு ஓடிவிடுகிறான். தனியாளாக அம்மாவிடம் வளரும் போது அவளும் மரணிக்கிறாள். விதிவசமாக உறவினர் வீட்டில் வளர்கிறான். ஹம்பர்ட்டுக்கு ஒரு அண்ண பெல் என்றால் இவனுக்கொரு ‘சகுந்தலை’. இழந்த காதல்கள். அண்ண பெல் அவளுடைய பன்னிரெண்டாம் வயதிலேயே டைபஸ் காய்ச்சல் வந்து இறக்கிறாள். ஹம்பர்டின் பதின் பருவ பெண்களுக்கான வேட்கையை இதைக்கொண்டே புரிந்து கொள்ள முடியும். பிற்காலத்தில் லோலிதாவிடம் அவன் ஈர்க்கப்படவும் இது தான் காரணம். அவன் அவளிடமும் அண்ண பெல்லைத்தான் தேடுகிறான். லோலிதாவில் அண்ணபெல் மிக சிறிய பாத்திரம். ஓரு அத்தியாயத்திற்கு மேல் அவளுக்கு இடமில்லை. ஆனால் அபிதாவின் சக்கு என்கிற சகுந்தலை பெரும் பாத்திரமாக வளர்கிறாள். நொண்டி குருக்கள் பெண்ணாக அவளுடைய குறுகுறுப்பும், திருமண வாழ்வும், திருவேல நாதனை தழுவிக்கொண்டு இறக்கும் அவளுடைய மரணமும் என விரிகிறாள். லோலிதாவிடம் அண்ணபெல்லின் சாயலைத்தான் தேடுகிறான் ஹம்பர்ட். அபிதா சக்குவின் மகளாக, இழந்த நினைவுகளின், கடந்த வாழ்வின் உருவாக அப்படியே வருகிறாள். ஹம்பர்ட் லோலிதாவை அடையும் முயற்சியில் அவளுடைய அன்னையும், அழகியும், செல்வந்தருமான சார்லட்டை திருமணம் செய்து கொள்கிறான். அபிதாவில் முதலாளியின் மகள் ‘சாவித்திரியை’ திருமணம் செய்து புலிக்கூண்டுக்குள் வாழ்வது போல் இருவரும் வாழ்கிறார்கள். சார்லடின் மரணத்திற்கு கூட ஏதோ ஒரு வகையில் ஹம்பர்ட் காரணமாயிருக்கிறான். அவனுக்கு அவளுடைய பணத்தை பயன்படுத்துவதிலோ செலவழிப்பதிலோ எந்த நாணமும் இல்லை. ஆனால் அபிதாவின் நாயகன் முதலாளியின் மகளை திருமணம் செய்து கொண்டதை எண்ணி வெட்கி தலை குனிகிறான். அவனுக்கு ‘நாணயம்’ பறிபோன உணர்வே மேலிடுகிறது.

சார்லட் ஹம்பர்ட்டின் பிறழ் காமத்தை அறிந்து முகாமில் இருக்கும் மகளை எச்சரிக்க முயல்கிறாள். சாவித்திரி தனது கணவனின் பிறழ் காமத்தை அறிந்து ஆத்திரம் கொள்கிறாள். தொடுத்த பூக்களை எல்லாம் அபிதாவிற்கு சூட்டி மகிழ்கிறாள். இரு நாவல்களிலும் ஊழின் நெசவு வலுவாக வெளிப்படுகிறது. ஹம்பர்ட்டின் மீது ஆத்திரம் கொண்டு மகளை எச்சரிக்க கிளம்பும் போது விதிவசத்தால் விபத்தில் இறந்து போகிறாள் சார்லட். நாவலின் இறுதியில் பூவிதழ் விழ விபத்தில் அபிதா இறந்து போகிறாள்.  

ஒரு பொறி, தன் மகளை ஒத்த வயதுடைய பெண்ணின் மீதான காமத்தை எப்படி எதிர்கொள்வது? இதுவே இருவரையும் கிளர்த்துகிறது. நவீன மனமும், இந்திய தத்துவங்களில் திளைத்த மரபான மனமும் இப்படி உதித்த அசந்தர்ப்பான காமத்தை எப்படி எதிர்கொள்கின்றன. லோலிதாவுடன் பயணிக்கிறான், வாழ்கிறான், உறவு கொள்கிறான், அவளை தன் கட்டுபாட்டில் வைத்துகொள்ள முயல்கிறான். லோலிதா அவனிடமிருந்து தப்பி க்வில்டியை அடைகிறாள். அவன் விதவிதமான பாலியல் தேவைகளுக்கு அவளை நிர்பந்திக்கிறான். லோலிதாவை மீட்க வரும் மீட்பரான க்வில்டி ஹம்பர்டை விட இழிவானவனாக இருக்கிறான். ஆனால் அபிதாவின் இரட்சகனான அம்பியோ பெரு மதிப்பிற்குரியவன், உழைப்பால் உயர்ந்தவன், தன்னை போல் ஒருவன் அல்லது தன்னை விடவும் மேலானவன், அபிதாவிற்கு உகந்தவன் எனும் எண்ணம் கதை சொல்லிக்கு திகழ்கிறது. சிற்றன்னையும் தந்தையும் சம்மதிக்க அம்பியுடன் மோட்டார் சைக்கிளில் செல்வதே அவளுக்கு கிடைத்த உச்சபட்ச கிளர்ச்சி.

ஹம்பர்ட் – லோலிதா உறவு ஐயமும், வன்முறையும், சுரண்டலும் நிறைந்தது. அவள் அவனிடமிருந்து தப்ப விழைகிறாள். தப்பவும் செய்கிறாள். அவளை தேடி அலைகிறான். இறுதியில் மிக சாதாரண வாழ்வில் அவளுடைய பதின்மத்தை இழந்து, அழகை இழந்து வயிற்றில் பிள்ளையோடு வாழ்கிறாள். லோலிதா நாவலின் உயரத்திற்கு இந்த பகுதி மிக முக்கியமான காரணம். அத்தனை அலைச்சலுக்கு பின் அவனுக்கு காத்திருப்பது ஒரு பெரும் கனவின் கலைதல். அந்த கனவு கலைந்த பின்னும் காதல் எஞ்சியிருக்கிறது என்று புரிந்து கொள்கிறான். அந்த கனவை அவனிடமிருந்து தட்டிப்பறித்த க்வில்டியைத் தேடி பழி தீர்க்கிறான் ஹம்பர்ட். அபிதாவில் கதைசொல்லியின் கனவு கலைத்துவிடாமல் ஊழால் பாதுகாக்கப் படுகிறது. அழகின்மையை, அதன் வீழ்ச்சியை, சாதாரணத்தை அறிவதற்கு இடமின்றி அபிதா மரித்துபோகிறாள். கற்பனாவாத உச்சம். லோலிதா ஒரு பாரபோலா என்றால் அபிதா ஒரு வட்டம். இங்கே சக்குவிற்கு நிகழ்ந்தது அபிதாவிற்கும் நிகழ்கிறது. கதை சொல்லியும் அம்பி, அபிதாவின் மாமனும் அம்பி என்றொரு இணை வைப்பு வருகிறது. இரு அம்பிகளுமே நினைவுகளின் கரிசனத்தில் எஞ்சிய நாட்களை உயிருடன் கழிக்க சபிக்கப்பட்டவர்கள் ஆகிறார்கள்.  

லோலிதாவில் ஹம்பர்ட் லோலிதாவின் அழகை இழந்த பின்னும் தன்னுள் அவள் மீதான காதல் எஞ்சி இருக்கிறது என்று உணரும் தருணம் முக்கியமானது. அதன் பொருட்டே அவன் பழி தீர்க்க போகிறான். அவனுடைய காமம் காதலாக உன்னதமாகிறது. அபிதாவில் அபிதா கடந்தகால சக்குவாக ஆகி, சக்கு அபிதா, சாவித்திரி என எல்லாம் மறைந்து அன்னையின் வடிவாகிறார்கள். ஒரு கட்டத்தில் அவருடைய காமத்திற்கு அபிதாவே தேவையில்லை என உணர்கிறார். கண்ணிக்குளம், எண்ணெய் குளியல் என மீள் பிறப்பெடுத்து வருகிறார். இவ்விடங்கள் அபிதாவிற்கு ஒரு இந்தியத்தன்மையை, ஆன்மீக பிரதியாக வேறு பொருளையும் அளிக்கிறது. கரடிமலை, சிவலிங்கத்தை கட்டிக்கொண்டு மரணித்த சக்கு, நொண்டிக் குருக்கள் என எல்லாமே குறியீடுகளாக வாசிக்க சன்னமான ஒரு வாய்ப்பை ஏற்படுத்தி அளிக்கிறது.

நபகோவின் கேள்வியை தனதாக்கிக்கொண்டு நபகோவ் அளித்த விடையிலிருந்து, தனது பண்பாட்டு பின்புலத்தில் முற்றிலும் வேறோர் விடையை நோக்கிப் பயணித்திருக்கிறார் லா.ச.ரா. ஆனால் ஒரு இலக்கிய ஆக்கமாக எனக்கு லோலிதா அபிதாவைக் காட்டிலும் பலவகையில் மேம்பட்டதாக தோன்றுகிறது. பண்பாட்டு காரணிகள், நெருக்கடிகள் கூட காரணமாய் இருக்கலாம். காமம் கொண்ட மனதின் தீவிரம், கதை முடிச்சு, காமத்தின் அலைக்கழிப்பு, லோலிதாவின் சித்தரிப்பு என்று பெரும் வாழ்வை சித்தரித்து காட்டி இருப்பார். ஆனால் க்வில்டியை அதீத பிறழ்வு கொண்டவனாக காட்டி தனது பிறழ்வை சிறிதாக்கி நியாயபடுத்தி தப்பிக்கும் யுத்தி நெருடலாக இருக்கிறது. அவ்விதத்தில் லா.ச.ராவின் கற்பனாவாத முடிவு, ஒருவகையில் தப்பித்தல் என்று தோன்றினாலும் கூட, நேர்மையாக உள்ளதாக தோன்றுகிறது.

How to confront hate in social media?

Though i have quit facebook seems it has never left me totally. I get screen shots, then some links to the posts. Somehow i stumbled upon a 2015 year post which called names on me for a write up on the Roy Moxham's Karaikudi visit. I recorded what he told, and whether he was right or wrong i was not sure and recorded them with doubt. I was shocked to read the post, it claimed me as a Nair, called me as an secret agent (of what). Of course Jeyamohan had his course of slander in the post. The absurdity was so striking i took it lightly at the onset, but it did not fade away that easily. It lingered for a long moment, so long that i am making the post. 

So what would you do when you are confronted with hate in the social media or virtual world? 

Either become a man of tao, live with it sail over it, give back and move away. If you want attention and enjoyed the popularity then be ready for getting branded and defamed. This is part and parcel of social media life. Never mind them. Take them also in the right spirit of attention. Social media bigwigs develop this numbness as they grew in stature. It is not easy to pin them down. They are masters at bullying. They comeback at you pouncing with vengeance and vigor. They have an inflated super ego, that guards them from casual injury. They become opinion makers. They are their in the soc media round the clock, commenting on every other issue.

This is a brave social life but a vain one too. Our thinking become conditioned, sometimes when you are not moved by an incident and did not want to react you do not have that freedom. You are forced to maintain your stature and gradually this takes toll on the sensitivity. We have inherent biases. Our true selves, we react selectively, whether we acknowledge it or not, not all news affects us. Social media becomes a grand stage for theatrics. Whether you believe it or not, whether you are moved or not does not matter. Hence we start faking righteousness and justice to satisfy something transient, in the way losing our true self and identity. I have succumbed to them couple of times myself. Gradually our virtual selves become bigger than our true selves and we start believing the virtual self as the real one too. 

The other way is to become a saint, just become a spectator, do not indulge in anything. Just like whatever you see, wish good morning to whoever you come across, No one expects you to react. Can live happily ever after. The stark indifference is again a buffer to guard us from affecting. The former have a moral highness though a hypocritical one, in this case we have nothing else left other than the inert selfishness. We end up hypersensitive to even trivial criticisms and end up losing mental peace which we maintained desperately. I had tried this mode too. A grand failure. 

Here I am, out of facebook, this is the plausible method i found working. This space allows me to be selectively reactive instead of inertness, without the urge of proving anything to anyone.